MART AYI AĞAÇ DİKİMİ VE ÇEVREYİ YENİLEME ZAMANIDIR

 

Çok şükür kış mevsimini sonları soğuk geçen Şubat ayıyla birlikte geride bıraktık. Cemreler düştü, çayır çimen yeşillendi; papatyalar gelincikler kırlara serilmeye başladı. Şayet Mart kapıdan baktıran ve kazama kürek yaktıran olmazsa, bu ay süresince bahçelerimizin bakımını yapabilir, boş alanlara fidan dikimleriyle donatabiliriz.

Çevremiz ve kendimiz için ne yapabiliyoruz? Bu soruyu da kendimize en çok soracağımız ay, Mart ayıdır. Bu ayda sıklıkla duyulan kuş cıvıltılarıyla, yeşille donanan doğayla yenilenelim. Mümkün olduğunca doğal beslenelim, doğadan bolca  yararlanarak, doğal yaşama gayretinde olalım. Her halimizden mutlu olmaya bakalım. Mutlu olan, başkalarını da mutlu eder.

Ülkemiz çevre konusundaki imkânlar bakımından çok şanslı. Galiba bu imkânları kullanmasını bilmeyen çevreci geçinenler açısından şansız bir ülkeyiz. Paraya verdiğimiz değerden dolayı yeşili yok edip, betona teslim ediyoruz. Okumaya gösterdiğimiz duyarsızlığımızı, çevremize de göstermiyoruz. Mevlam tüm güzellikleri ülkemin her yerine cömertçe vermiş elhamdülillah. Tabiatı hoyratça kullanmamıza rağmen çevre sorunlarımız şimdilik az ve çözümsüz sorunlarda değil. Üstelik birçok yörede göremediğimiz, 'Gönüllü Çevreciler”imiz var. Çevre sorunlarını çözmek için durmadan planlar, projeler hazırlayan Çevre İl Müdürlüklerimiz var. Bildiğim kadarıyla; pek çok yörede adı olan, ama yeri bilinmeyen bir Çevre Gönüllüleri Dernekleri var. Çevre çalışmalarına ödenek sağlayan “Çevre Vakfı”mız bile var. Bunun da ötesinde hevesi kursağında kalan, çevreci olmak için ne yapılması gerektiğini bilmeyen hevesli, her yaştan çevrecilerimiz var. Yetmez mi, daha ne olsun?

Ülkemin çevreyi alet ederek kendini ön plana çıkaracak, televizyonlarda boy göstermekten öte bir şey yapmayacak söz de çevrecilere ihtiyacı yok. Çevreyi koruyacak, çevre için çalışacak ve çevre imkânlarını en iyi şekilde değerlendirerek, çevre projelerini hayata geçirecek güzel yürekli insanlara ihtiyacı var.

Halkımız Nasıl Bir Belediye Başkanı İstiyor?

 

Haberin merkezi Kaymakkapı’dan, güncel olan ne varsa detayıyla ve yorumlarıyla öğrenebilirsiniz. Kaymakkapı Meydanı bizim ilin nabzıdır. Yaz kış insan kalabalığı olduğundan etrafa bakınacak göz, her şeyi duyacak çok kulaklar bulunur. Yürüyenlerden çok banklarda oturanlar kalabalığı oluştur. 

Buralarda bütün gün oturarak vakit doldurmaya çalışanların pek çoğu bir yerlerden emekli insanlardır. Onları bütün gün meydanlıkta oturur görenler, bu şekil gün geçirmeye nasıl dayandıklarını merak ediyorlar. “Bu insanlarda peygamber sabrı mı vardır? Gelip geçtikçe görüyoruz. Bütün gün aynı yerde oturuyorlar” diye konuşuluyor onlar için.

Bazıları da,  bütün gün banklarda popolarını eskiten bu insanların görüntüsünden dolayı, Kaymakkapı’yı ‘emekliler mezarlığı’ diye adlandırıyorlar.

Gerçekten de Kaymakkapı’nın pek çok yeri, bundan 60 yıl öncesi mezarlıktı. şehrimin insanları ölmüşlerini sıklıkla ziyaret etmek için, üzerinde bugün ki hiçbir binanın olmadığı Kaymakkapı alanını mezarlık haline dönüştürmüşler.

Ne zaman ki, şehir büyümeye ve kalabalıklaşmaya başlamış, Kaymakkapı’nın şehir Meydanı olmasına karar verilmiş. Buradaki ölmüşlerin mezarları kazılarak, kemikleri Yukarı mahalle denilen Yenice Mahallesi mezarlığına nakledilmiş. 

O günden sonra mezarlık alanına önce belediye binası ve Halkevi, sonra Halk sineması ve Halk Kütüphanesi yapıldı. Sonra da, şimdiki belediye binasının yapımı sonrası, buralardaki halka yakın iş yerleri yıkılarak yerlerine, bugünkü Kültür Sarayı Sineması ve dükkânların bulunduğu binalar konduruldu. Yer, asfalta bulandı şehrin merkezi olduruldu.

Şimdiki zamanda ise, bu yeni var oluşun devamını emekliler mekân edinerek sürdürüyorlar. Çoğunun yaşı 50 nin üzerinde olan bu vatandaşların içinde Ispartalı olmayan, bir şekil dışarıdan gelmiş, sonrasında Isparta’ya yerleşmiş olanlar çoğunluk olarak varlar. 

Ama onlarda artık 40 yıllık Ispartalı olmuşlar. Hepsinin de bu şehre yerleşme nedenine yönelik ortak görüşleri; Isparta’nın sakin, ucuz ve korkmadan yaşanılası bir şehir olduğu...