Bir zamanlar radyo dinlemenin tiryakisiydim. Ne işle meşgul olursam olayım, kulağım mutlak radyoya adapte idi. Halen daha severim radyo dinlemeyi, lakin artık internetten, arşivlerden derlenmiş eskide kalmış güzellikleri tercih ediyorum. Evimde modern şekil radyom var. Herkes de olduğu kadar biraz alışkanlıktan var. Biraz da televizyon büfesinin altı boş kalmasın, orayı da radyo doldursun; hem “Sizin radyonuz yok mu?” demesin gelen konuklar. Olur ya, birinin keyfi radyo dinlemek ister. Ya da onlarda yoktur, merak eder falan filan. Az önce yazdığım cümle biraz gösterişe mi girdi? Yok, be. Radyo dediğin nedir ki, şimdi herkeste ben de olmayan ne varsa var.  

Aman ne diyeceğimi diyemedim; en iyisi radyoyu bırakıp televizyona bakalım. Hayır, hayır bakmayalım. Hangi kanalı açsanız hep konuşma, konuşmadan öte tartışma. Fakat nasıl tartışma? Kimsenin kral çıplak dediği falan yok, ha. Sadece laf olsun, saatler dolsun. Kanallar reyting yapsın, reklam kapsın, sahiplerin cebi para dolsun.

Yahu bu ülkede konuşarak, tartışarak neyi hallettiğiniz bugüne kadar? Bir de susmayı ve önce kendiniz dediklerinizi yapmayı deneyin.